تو را به نام خودت ، اینگونه امتحانم نکن!

مهربانترینم .

قلبم که دریا نیست!

نیم کاسه ای آب .

و این همه انتظار

از خودم و تو از من.

بالایی گفت انصاف نیست!

میانه ی چپ گفت: هیسسسس! محکمه اینجاست.

فرشته ای گفت: "هیچ وقت نمیگم: چرا! چرا ندارد. تو این دنیا ، با یه دردایی فقط باید مدارا کرد".

اما

نه درد نبودن و نرسیدن

نه درد نداشتن و دوست داشتن

نه درد ِ کشیدن و غربت!

اینها که دردی نیست! شاید قلقلک

درد ، درد ِ "ای کاش" است.

درد چشم انتظاری. و معجون دور بودن  و رخت شور خانه ای در دل.

و از همه مهمتر

که تو خدا باشی و و این همه ابصر و اسمع و ارحم و  .

و من این همه جهول و خاکستری.

 

پی نوشت: شب شعر ِ نامهای قشنگ تو ، در قلب خاکستری من مثل آسمان کویر و شهر کوران.

پی نوشت: امتحان کردم ببینم "سنگ" می فهمد تورا ---- از تو گفتم با "دلــ" ـم ، کوتاه امد ، گریه کرد.